Παρασκευή 23 Ιουνίου 2006

Iδεολογικά μπερδέματα

Με τη ευκαιρία της κατάθεσης από την κυρία υπουργό του προσχεδίου για τα πανεπιστήμια, φάνηκε για μια ακόμη φορά ο ιδεολογικός αχταρμάς που επικρατεί στα κόμματα στην Ελλάδα. Το κυρίαρχο στη βουλή κόμμα προβάλλει, όταν τίθεται το καυτό θέμα της ιδεολογικής του τοποθέτησης, την πίστη του στα φιλελεύθερα ιδεώδη. Ιδιωτική πρωτοβουλία, υποχώρηση κρατικού προστατευτισμού και όλες εκείνες οι αρχές για τις οποίες οι Αγγλοσάξονες είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν (και να θυσιάσουν), μαζί με ολίγον από κέντρο, όπως θέλουμε να το εννοούμε εδώ, αποτελούν τη βάση του κυβερνητικού προγράμματος… Στην Ελλάδα όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ο λαϊκισμός είναι το κοινό όπως αποδεικνύεται των κυρίαρχων κομμάτων δυστυχώς εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Όταν για διάφορους λόγους αρχίζουν τα ποικίλης προελεύσεως 'δύσκολα' ο φιλελευθερισμός γίνεται λαϊκή δεξιά και «κέντρο»- με την ερμαφρόδιτη έννοια του όρου- όπως και τα πιο αντιδραστικά κινήματα του αντίθετου χώρου γίνονται δημοκρατική αριστερά και ούπς – πάλι «κέντρο». Το κέντρο τελικά είναι μια μεγάλη αγκαλιά που έχει χώρο για όλους- φιλόδοξους επιχειρηματίες, απογοητευμένους εργάτες, συνταξιούχους και φυσικά ανέργους. Αμ δε! Οι μόνοι πραγματικά βολεμένοι από τους άτολμους πολιτικούς στην Ελλάδα βλ. κέντρο, είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που ενώ η Ελλάδα έχει βαλτώσει στον χώρο της οικονομίας και όσον αφορά την έρευνα κινείται από την ίδρυση της στα ίδια ρηχά νερά, για αυτούς χτίζονται μνημεία και λατρεύονται σαν «μεγάλοι άνδρες του παρελθόντος» όταν αποσυρθούν.
Ορίστε η λαϊκή κυριαρχία έδωσε στους θαυμαστές του φιλελευθερισμού τέσσερα χρόνια για να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα τους. Αν οι κρατούντες πιστεύουν ότι θα πάνε στα σίγουρα προσθέτοντας και κάτι από λαϊκισμό, οι πιθανότητες είναι μαζί τους αν στοχεύουν σε μνημεία και όχι στο μέλλον της χώρας.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τι τρέλα είναι ρε παιδιά αυτή που κυριαρχει σε αυτόν τον τόπο. Αυτές τις μέρες βλέπου με παντού στην τηλεόραση κάποιους καθηγηταράδες (μόνο κατ' όνομα) που δεν ελεγχόντουσαν ποτέ από κανέναν και κατά συνέπειαν δε σκοτωνώντουσαν και στη δουλειά, να διαδηλώνουν υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου. Εγώ φυσικά δεν κρίνω αν ο σκοπός των κινητοποιήσεων είναι δίκαιος ή αδικος, αλλά οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι τον υποστηρίζουν και κόπτωνται για τους φοιτητές, ε, δεν είναι και ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ακαδημαϊκή κοινότητα. Επιπλέον αυτοί οι καθηγηταράδες που τόσο νοιάζονται για τους φοιτητές, δε φάνηκε να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον απλό φοιτητή που τρελαίνεται στο διάβασμα για να πάρει το πτυχίο του όσο το δυνατόν νωρίτερα ώστε να τους ξεφορτωθεί (να μην τους ξαναδεί ποτέ ξανά στη ζωή του). Τους καλεί να αγωνιστούν μαζί τους για τη δική τους τσέπη και το δικό τους αραλίκι. Και δε φτάνει μόνο αυτό, βρίσουν κάτι καλόπαιδα, τους τάζουν διάφορα και τα βάζουν να τα σπάνε όλα για χάρη τους, αδιαφορώντας φυσικά για το συμπολίτη τους που σκίστηκε 200 χρόνια στη δουλειά για να φτιάξει κάτι στη ζωή του.

Α ρε κάτι τύποι βούρδουλα που θέλουν.